Hè, wat een ouderwets heerlijke detective (277 p.) is dit, zeg. Inspecteur Wexford, hoewel aanvankelijk op de achtergrond, is op z’n best. Zijn assistent Burden zit uiteraard op het verkeerde spoor (en je mag hopen dat dit soort fouten tegenwoordig niet meer door de politie gemaakt worden, dat er controle is op wie je ondervraagt, op hoe je dat doet en op wat dat met de verdachte doet). En geen breed uitgemeten bloederigheid en gewelddadigheid, hoewel de misdaden die gepleegd worden bepaald niet misselijk zijn. Maar in zekere zin psychologisch invoelbaar, dus het verhaal vind ik aanzienlijk aansprekender dan die over moord en doodslag over agressieve gestoorde typisch die tegenwoordig de thrillermarkt beheersen.
Monalisa leest 