IFFR 2010 – donderdag 28 januari

Lourdes (Jessica Hausner; Frankrijk; 2009; 98′)
IFFR-beschrijving:
Met haar ondoorgrondelijke, licht spottende blik is de Franse actrice Sylvie Testud de perfecte keus voor de vertolking van Christine, een eenzame, vrijwel geheel verlamde vrouw die op bedevaart naar Lourdes gaat. Niet dat ze in wonderen gelooft – het is de enige manier om er nog eens uit te komen. Zelfs in Lourdes blijkt het geloof in wonderen aan ernstige devaluatie onderhevig. Zomaar opstaan uit een rolstoel, daar mag je niet echt op rekenen, aldus een dienstdoende priester.
Lourdes blijft lang op een intrigerende manier ongrijpbaar. Kalm, nuchter en met mededogen registreert de Oostenrijkse Jessica Hausner de dagelijkse gang van zaken in deze religieuze toeristische attractie. Echte satire wordt het toch niet, melodrama evenmin, wel een subtiele studie over hoop, geloof en de grillen van het leven. En wat nu als er toch een wonder zou gebeuren? Onder de vier prijzen die de film ten deel vielen in Venetië kwam er niet alleen een van een katholieke jury, maar ook een van een atheïstengenootschap.
Eigen mening:
Mooie, intrigerende en bijzonder goed (subtiel) gespeelde film. Met ook nog eens mooie (christelijke) muziek, o.a. een schitterende uitvoering van het Ave Maria (wat anders?) van Schubert door Andrew Wright. Het bijzondere van de film ervaar je als de hele zaal (die toch echt niet vol gelovigen zal hebben gezeten) de adem inhoudt op het moment dat de verlamde hoofdrolspeelster voorzichtig opstaat uit bed. En als iedereen schrikt als ze later, tijdens het dansen, valt. Is het wonder weer over? Dat blijft uiteindelijk een open vraag.

Lost paradise in Tokyo (Kazuya Shirashi; Japan; 2009; 110′)
IFFR-beschrijving:
Onconventioneel drietal – de serieuze Mikio, zijn geestelijk gehandicapte broer en een springerige callgirl – zoekt met vallen en opstaan het geluk. Laconieke tragikomedie met dwarse vondsten komt tot onverwachte emotionele diepgang.Waar moet het onconventionele drietal dat elkaar ontmoet in een flatje in Tokio het geluk vinden? Op een gedroomd tropisch eiland, of gewoon bij elkaar? Na de begrafenis van zijn vader zit Mikio opgescheept met de zorg voor zijn oudere, geestelijk gehandicapte broer. Met pijn in het hart sluit hij hem soms op, maar Mikio is ook niet te beroerd om eens een callgirl voor hem te bestellen. Zo komt Marin over de vloer, een opgewekt en springerig meisje dat het ooit hoopt te maken als zangeres in de hippe underground van Tokio.Vanaf dat moment is alles mogelijk in Shiraishi Kazuya’s regiedebuut, een onbevangen tragikomedie vol aandoenlijke details. Er duikt zelfs een documentairefilmer met belangstelling voor gehandicaptenseks op. Via dwarse vondsten, grillige wendingen en de onthulling van een tragedie uit het verleden krijgt deze laconieke lowbudgetfilm onverwachte emotionele diepgang.
Eigen mening:
Een beetje een deprimerende film, dit verhaal over drie jonge mensen in Tokio die zich in een uitzichtloze situatie lijken te bevinden. Het meisje Marin houdt hoop en wil een eigen paradijs voor de drie creëren, maar die poging loopt vast. Toen vervolgens de geestelijk gehandicapte broer verdween werd het me allemaal een beetje te melodramatisch en ging het ook wat te lang duren. Jammer, want hierdoor sloeg de beklemming van het eerste deel van de film om in lichte irritatie, met als resultaat het oordeel ‘redelijk’ in plaats van ‘goed’.

Tickets (Sherman Ong; Singapore; 2010; 10′)
IFFR-beschrijving:
Een vrouw trok van China naar Singapore in de hoop er een carrière als actrice te kunnen beginnen. Voorlopig is ze nog niet verder gekomen dan kaartjes verkopen in een oude bioscoop. Wel een goede plaats om van een leven als filmster te dromen. De filmmaker maakt hier haar droom echt.
Eigen mening:
Deze voorfilm was onverwacht, want hij stond niet aangekondigd in het programma. Dat betekent dat je eerst op het verkeerde been wordt gezet (het zou toch gaan over een jongen, waarom zie ik dan alleen een vrouw in een kaartjesverkoophokje?), wat altijd een beetje jammer is. De vrouw vertelt dat ze vroeger al gek was op film, toen actrice wilde worden, maar nu verkoopster van bioscoopkaartjes is. Niets op tegen, deze film, maar zeker geen ‘must see’.

To walk beside you (Ishii Yuya; Japan; 2009; 90′)
IFFR-beschrijving:
In 2008 vertoonde dit festival de eerste vier speelfilms die de jonge regisseur Ishii Yuya in korte tijd had afgeleverd. Inmiddels is zijn tempo genormaliseerd, dit is zijn eerste werk sindsdien, en het is een absurdistische tragikomedie. Net als zijn ouders wil de 17-jarige Norio zelfmoord plegen. Zijn lerares Akemi biedt hem een andere uitweg: vluchten naar Tokio om voor advocaat te studeren. Opnieuw worden serieuze onderwerpen in het absurde getrokken. De zelfmoordpoging van de 17-jarige Norio bijvoorbeeld: hij verzamelt moed om in de rivier te springen als twee klasgenoten, met onder hun arm een soort neukpop zonder hoofd of bovenlichaam, naar hem zwaaien zonder verder een hand uit te steken. Nee, dan zijn lerares Akemi. Zij biedt hem een andere uitweg: vluchten naar Tokio, heel hard studeren en advocaat worden. Zij betaalt, maar werkt zich daarvoor stiekem uit de naad. Jammer dat Norio niet zo’n studiebol is. Hij spendeert zijn dag liever aan het weesjongetje dat hem verwart met een beroemde honkballer. Een tragikomedie waarin alle ouder-kindrelaties zijn verstoord en zelfs de platonische liefdesrelatie tussen Norio en Akemi geen stand houdt.
Eigen mening:
Een leuke film, dat wil zeggen eentje waarom je bij tijden echt kon lachen, en in zoverre was hij voor mij zeker een goede dagsluiter. De soundtrack vond ik ook mooi: op sommige momenten was er passende, enigszins bijzondere muziek. Het verhaal was wat vreemd (lerares gaat er met student als ‘stel’ vandoor) en had niet veel om het lijf, en het middenstuk van de film vond ik wat zwak omdat dat deel uit losse flodders lijkt te bestaan. Maar een aantal van die flodders komen tegen het eind van de film weer samen, dus dat maakte weer wat goed, al werd de film voor mij toch niet één geheel. Een beetje jammer, maar vooral omdat-ie ook leuk was, vond ik dit als geheel toch een goede film.