Focal point (Alirezi Khatami/Ali Seiffouri; Maleisië; 2009; 12′)
IFFR-beschrijving:
Oude fotograaf brengt zichzelf in problemen met zijn magische fototoestel. Zijn foto’s onthullen de ware partner, maar of deze magie zich laat beïnvloeden?
Minutieus verteld kort verhaal over een oude fotograaf met een magisch fototoestel. De met het toestel gemaakte foto’s kunnen onthullen of de ware partner is gevonden. Niet iedereen durft het aan zich te laten fotograferen en ook de fotograaf zelf raakt in vertwijfeling.
Eigen mening:
Leuk filmpje, al snapte ik het niet helemaal omdat ik de beschrijving tevoren niet had gelezen. Met een schitterende oude camera in de hoofdrol en een nostalgisch makende doka. Leuk.
Manila skies (Raymond Red; Filippijnen; 2009; 104′)
IFFR-beschrijving:
Net voor Raymond Red in Cannes als eerste Filipijn een Gouden Palm in ontvangst nam voor zijn korte film Anino (2000), las hij een nieuwsbericht over een Filipijn die een vliegtuig kaapte en er met een zelfgemaakte parachute uit sprong. In Manila Skies vraagt Red zich af wat iemand tot zo’n absurde daad brengt en tegelijk waarom zijn land maar niet vooruitkomt. Volgens een nieuwsitem in de film leeft 80 procent van de bevolking in armoede. Zo ook hoofdpersonage Raul, een plattelander die in Manilla wanhopig en tevergeefs naar werk zoekt. Met zijn vrienden, allen lotgenoten, pleegt hij een overval maar raakt op het moment suprême in paniek en vlucht om uiteindelijk de vicieuze cirkel toch met geweld te doorbreken. Een realistisch portret met enkele magisch-realistische momenten, gefilmd met het zeer scherpe Red One-systeem, een reactie op de korrelige, hand-held stijl die nu in de Filipijnse onafhankelijke cinema en vogue is.
Eigen mening:
Nou, de beeldkwaliteit van deze film was inderdaad prachtig (heel scherp en fantastisch gebruik van scherptediepte), maar, zoals de regisseur bij zijn inleiding zelf al zei, het gaat uiteindelijk om wat een film overbrengt, en dat viel bij deze film een beetje tegen. De regisseur heeft, als ik het goed begrijp, willen invullen wat de man bezielde die in 2000 een vliegtuig kaapte en er met een zelfgemaakte parachute uitsprong Die scène zit aan het einde en is uiteraard spannend. Maar dat de man werd gedreven voor sociale wanhoop/armoede vond ik niet overtuigend in beeld gebracht. Normaal word ik wel geraakt door sociale drama’s, maar dat was nu niet het geval. De hoofdrolspeler speelde niet goed en onevenwichtig en zijn daad werd min of meer gebracht als een wanhoopsdaad waartoe hij plotseling beslist, maar dat klopte niet met het feit dat hij al lang bezig was met het naaien van de parachute. Een beetje meer research naar de werkelijke toedracht had misschien geen kwaad gekund, merk ik op met het zojuist gelezen In cold blood van Truman Capote in mijn achterhoofd.
Vita (Gabriele Schwark; Duitsland; 2008; 9′)
IFFR-beschrijving:
Instructies voor het fabriceren van het perfecte curriculum vitae. Terwijl het beeld heel persoonlijk is, is het geluid juist heel bekend en algemeen; herinneringen aan feiten en gebeurtenissen die niet echt hebben plaatsgevonden. Een reis door de tijd middels krachtige foto’s en iconische geluidsfragmenten.
Eigen mening
Een echte, dus artistieke korte film. Mooi, maar soms helaas voor mij iets te snel omdat ik daardoor de teksten niet steeds goed kon volgen. Misschien meer geschikt voor Duitsers, want ik neem aan dat voor hen ook de mij onbekende teksten te plaatsen zijn.
Zarte Parasiten (Christian Becker/Oliver Schwabe; Duitsland; 2009; 87′)
IFFR-beschrijving:
In hun tweede speelfilm volgen de Duitse regisseurs Christian Becker en Oliver Schwabe een jong stel dat parasiteert op de levens van anderen. Het meisje bezoekt, tegen betaling, een vereenzaamde oude dame. De jongen, ook tegen een vergoeding, een echtpaar wier zoon is overleden. Beiden vinden ze dat ze niets verkeerd doen, maar hun werk is niet zonder risico’s. De filmmakers laten verklaringen grotendeels achterwege. De kijker valt midden in het thrillerachtige verhaal, zonder kennis van de achtergronden van de twee, en blijft ook aan het einde met vragen achter. In de tussentijd wordt een wonderlijk leven zichtbaar. Het stel leeft in een klein kampement in een bos, met een tent, slaapzakken en lege wijnflessen. Afgezonderd, maar ook onbeschermd.
Eigen mening:
Een bijzondere film. Goed gefilmd goed geacteerd en met een raadselachtig beklemmende sfeer. Waarom doen deze jongeren wat ze doen: geld verdienen met (tijdverslindend) bieden van gezelschap? Ze stellen zichzelf de vraag ook, en een antwoord komt er niet. Wat eigenlijk voor de impact van de film wel wat jammer is. Net als het feit dat de twee uiteindelijk niet iets slechts in de zin hebben, maar echt ‘zart’ (eng.: tender) zijn. Films over mensen met slechte bedoelingen zijn nu eenmaal altijd spannender 😉
Alamar (Pedro Gonzalez-Rubio; Mexico; 2009; 73′)
IFFR-beschrijving:
Bijzondere film op een bijzondere locatie: het Mexicaanse koraalrif Banco Chinchorro, waar grootvader, vader en vijfjarige zoon hun dagen doorbrengen met het vissen op kreeften en snappers. In een deinend ritme laat Alamar zien dat wilde natuur niet altijd een schril contrast vormt met de gecultiveerde mens.
In Alamar is een opvallende rol weggelegd voor de kreeft, de barracuda en de kaaiman, die samen met de Mexicaanse vissers hun habitat hebben gevonden in Banco Chinchorro, het rijkste koraalrif van Mexico. Deze genreoverschrijdende film – een kruising tussen documentaire en fictie – deint zachtjes mee op het ritme van de zee waar de vissers en de dieren hun dagen doorbrengen. Visser en prooi leven met elkaar samen op dit een na grootste koraalrif ter wereld, dat een intact ecosysteem kent.
Een van die vissers krijgt bezoek van zijn vijfjarige kleinzoon en zoon, de pas gescheiden Jorge. De eilanden van dit natuurreservaat mogen niet bebouwd worden, zodat ze meters uit de kust in een hutje op palen wonen. Elke dag duiken ze naar snappers, drinken ze hun koppen koffie en onderhouden ze de vissersboot. Het leven lijkt ideaal: hun dagen bestaan uit het eten van vis langs de zee waar deze gevangen is, met natte haren van het duiken. Hoewel het afscheid nadert tussen Jorge en zijn zoon, die met zijn moeder teruggaat naar Italië, wordt dat sentiment nergens uitgebuit. Het contrast tussen deze afgelegen plek en Rome, tussen de wilde natuur en de gecultiveerde mens, is subtieler dan in menig natuurfilm. Op Banco Chinchorro is de mens nu eens niet de dominante soort, en die nederigheid siert de personages.
Eigen mening:
Een hele mooie film over een vader, een zoontje en een grootvader die (volgens de regisseur) ecologisch vissen bij de Banco Chincorro. Het zoontje heeft een Mexicaanse vader en een Italiaanse moeder, die naar Rome wil afreizen omdat de relatie met de vader mislukt is. Ten afscheid wil de vader laten zien wat zijn achtergrond is, door zijn zoontje mee te nemen naar zijn nog altijd met de hand vissende grootvader. Schitterende beelden van de oceaan (boven én onder water), de hutjes op palen waarin de vissers gedurende de periode dat ze aan het vissen zijn, leven, en van een ibis die door het jongetje en z’n vader wordt ingepalmd. De film geeft een verslag van het vissersleven dus er gebeurt niet echt veel in, maar doordat het geheel zo mooi gefilmd is stoort dat niet en geeft de film juist een prachtig beeld van deze authentieke vorm van (over)leven.
Nuit bleue (Ange Leccia; Frankrijk; 2010; 86′)
IFFR-beschrijving:
Een jonge vrouw, Antonia, keert terug naar haar geboorte-eiland Corsica, nadat een van haar familieleden op zee verdwenen is. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen haar oude liefde Ettore en de stom
me Alexander. De zoektocht naar Antonia’s plaats in een masculien milieu van gewapend nationalisme is het voorwendsel voor allerlei omzwervingen in het spectaculaire landschap van Cap Corse – een landschap dat zelf een personage wordt. De plot van deze fascinerende, geheel dialoogloze film wordt verteld in liedjes als Ne dis rien van Serge Gainsbourg. Met die liederen onthult de maker de psychologie van zijn personages, die in de greep lijken van een eeuwenoude, atavistische melancholie.
Eigen mening:
Een heel mooie, maar moeilijk te volgen film. Voor zover er iets te volgen valt, tenminste. Bij de Q&A na de film hoorde ik dat de filmmaker beeldend kunstenaar is, en dat maakt de film wel begrijpelijker: de maker vertelt geen verhaal, maar probeert het verhaal, of zijn idee, over te brengen via beelden. En via de uiterst summiere tekst, waarbij me van belang leek dat in het begin wordt gesteld dat iemand die nooit van de gebaande paden afwijkt, misschien nooit het precies voor hem passende pad zal vinden. Zo lijkt Antonia, die het eiland bezoekt vanwege de dood van haar vader, van het gebaande pad af te wijken door een relatie aan te gaan met Alexander, die niet alleen rebel is met de andere mannen, maar ook rebels binnen hun groep.
De film bestaat vooral uit schitterende beelden van het ruige eiland Corsica en de woeste zee daaromheen (een groot contrast met de prachtig blauwe en rustige oceaan van Alamar!). Ook mooie shots van de personages en steeds even schrikken als de rebellen weer iets tot ontploffing brengen. Verder een prachtige soundtrack: in het begin nauwelijks muziek, maar machinegeluiden (van de boten onder andere) met een ritmesectie erbij, later prachtige Corsicaanse liederen bij een begrafenis en ook enkele prachtig uitgevoerde romantische liederen die een nostalgisch gevoel oproepen. Ik vond het een, hoewel moeilijk te begrijpen, heel mooie film.
Monalisa leest 