Dit tweede deel van De Doode hand (219 p., vertaling wederom J.J. Schwencke) beviel me beter dan het eerste: het verhaal heeft een herkenbare lijn en de graaf van Monte Cristo komt ook zelf opdraven.
Die herkenbare lijn is dat nu de rollen omgedraaid zijn: Benedetto neemt wraak op de graaf, en de graaf kan het niet meer winnen. Hier wordt dan ook duidelijk dat de graaf zich teveel heeft laten leiden door zijn wraakgevoelens, hij heeft ze gebotvierd op onschuldige mensen en dat is natuurlijk helemaal fout. Zeker vanuit godsdienstig oogpunt: er moet dus geboet worden.
Wat een beetje jammer is. Niet dat boeten op zichzelf, maar de religieuze, belerende toon die daarbij door de schrijver wordt aangeslagen. Ook de manier waarop de graaf boet, door alsnog goede daden te verrichten voor de mensen die hij eerst ten gronde heeft willen storten, komt rijkelijk zoetsappig over. En er wordt veel gebeden en, uiteindelijk, vergeven. Ook dat is niet erg maar de manier waarop het wordt beschreven past niet meer in deze tijd en in zoverre is het boek, ondanks de tijdloosheid van het thema, toch wat verouderd. Jammer.
Monalisa leest 
wat is een ander woord voor witte tijger?? ik moet heel snel weten want ik heb een spreekwoord en weet dat niet 😦
LikeLike
Ai, ai, nou, snel ben ik niet hoor. Pech! En hoe bedoel je trouwens, een ander woord voor witte tijger? Een witte tijger is gewoon een tijger die wit is, volgens mij. Nou ja, gewoon. Tijgers zijn normaal niet wit, dus is een witte heel bijzonder. Daarom wordt de witte tijger ook in het boek opgevoerd: als vergelijking voor hoe zeldzaam (dus: bijzonder) Balram is.
Is het nog goed gegaan met je spreekbeurt?
LikeLike