Symbol (Matsumoto Hitoshi; Japan en Mexico; 2009; 93′)
IFFR:
Surrealistische komedie van de regisseur van cultfilm Dainipponjin had alleen in Japan gemaakt kunnen worden. Een droeve komiek wordt wakker in een afgesloten witte kamer – of slaapt hij nog? Onderwijl maakt een Mexicaanse worstelaar zich op voor een belangrijke wedstrijd.
Misschien kan een film als deze alleen in Japan gemaakt worden. Alleen daar lijkt het vanzelfsprekend om de wereld van het commerciële stripverhaal (manga of niet) te verbinden met melancholieke kunst. Zelfs de mensen die de cultfilm Dainipponjin van dezelfde maker zagen, zullen niet weten wat hen te wachten staat. Surrealisme en komedie, of zelfs slapstick. De komiek, van het type droevige clown, wordt gespeeld door de filmmaker zelf. Hij wordt wakker in een afgesloten witte kamer. Of misschien droomt hij gewoon nog. Er gebeuren rare dingen in die kamer en de komische dromer heeft er weinig greep op.
Buiten de kamer maakt de Mexicaanse worstelaar Escargot Man zich op voor een belangrijke wedstrijd. De relatie tussen de man in de kamer en de man in de worstelring blijft lange tijd een raadsel.
Eigen mening:
Geweldige film: mooi, inventief en vol humor. Het einde snapte ik niet echt, dat vroeg om eigen interpretatie maar dat deed aan de kwaliteit van de film niet af. Het maakte hem waarschijnlijk zelfs beter omdat het at diepgang gaf. Complimenten voor een film waarin zelfs een scheet (!) écht leuk is 😉
Nobody knows about Persian Cats (Bahman Ghobadi; Iran; 2009; 106′)
IFFR-beschrijving:
De Iraans-Koerdische regisseur Bahman Ghobadi duikt onder in de hectische subcultuur van rock en heavy metal in Teheran. In een mix van documentaire, komedie, drama en thriller brengt hij tegelijk een lofzang en een aanklacht op zijn geliefde stad, die gebukt gaat onder religieuze fanatici. De titel verwijst naar een Iraanse wet die honden en katten verbiedt om buiten te komen. De film vertelt het verhaal van de twee jonge muzikanten Negar en Ashkan die net zijn vrijgelaten uit de gevangenis, waar ze vastzaten vanwege het spelen van rockmuziek. Ze gaan op zoek naar medemusici voor een optreden. Als ze vervolgens paspoorten willen om naar een land met een grotere vrijheid te vluchten, belanden ze in een hachelijk avontuur.
Eigen mening:
Nou, een thriller vond ik deze film niet bepaald. Wel best een leuke film over muziek, al was het een beetje een handicap dat de hoofdrolspelers naar mijn mening nou niet echt goede muzikanten waren en de muzieksoort die ze speelden (Indierock werd die genoemd) me niet echt aansprak. Maar er waren wel mooie fragment van een meer klassieke zanger, van een goede ‘pop’zangeres en van een rapper, dus qua muziekfilm was het geheel toch geslaagd. Het meest aansprekende personage vond ik Nader, de man die van alles voor de twee muzikanten probeert te ritselen en regelen (van een optreden, tot medemusici, tot paspoorten en visa), en ik vroeg me af of dit, net als de muzikanten, iemand was die ‘zichzelf’ speelde, of dat dit een acteur was. Helaas werd dat bij de Q&A niet duidelijk omdat die meer ging over de situatie in Iran waarin Westerse muziek verboden is, het feit dat het maken van de film dus risicovol was geweest en dat de maker momenteel niet welkom is in zijn land. Ook allemaal erg interessant, natuurlijk, maar het had in wezen toch weinig van doen met de film zelf. Die ik al met al best aardig vond.
B-side (Eva Vila; Spanje; 2008; 94′)
IFFR-beschrijving:
B-Side van de Barcelonese filmmaker Eva Vila biedt een caleidoscopisch beeld van Barcelona en haar muziek. Een jaar lang leefde Vila samen met een klein team van filmmakers tussen een groep muzikanten van eigentijdse muziek, dansmuziek en jazz. Het resultaat is een inkijkje in het creatieve proces voor het moment dat het doek opengaat; een blik op de magische momenten die niet voor het publiek zichtbaar zijn, maar die belangrijk zijn om de muziek goed te interpreteren. Op een schijnbaar improviserende manier vangt de camera in B-Side de oefensessies, het cafébezoek en nachtleven, het studeren of de examens van de muzikanten. Het resultaat is een soort detectivefilm en een collectieve muzikale biografie tegelijk, waarin de personages en hun verhalen verschijnen, verdwijnen en plotseling weer opduiken. Vila is sinds 2004 coördinatrice van Pompeu Fabra’s Master en Documental de Creacia.
Eigen mening:
Een film met hele andere, naar mijn smaak kwalitatief in ieder geval een stuk betere, muziek. Toch een beetje taai, omdat tussendoor soms zwaar gefilosofeerd werd over (het maken van) de muziek. Maar al met al een mooi en interessant inkijkje in de wereld van de hedendaagse muziek in Barcelona. Beetje jammer was dat flamenco daar nauwelijks een rol in speelde ;-(
Monalisa leest 