In the woods (Angelos Frantzis; Griekenland; 2010; 97′)
IFFR-beschrijving:
Drie jonge mensen – een vrouw en twee mannen – dwalen rond in de overweldigende natuur, door dichte bossen en over glooiende heuvels. Het trio onderzoekt, aangespoord door de alom aanwezige elementen, onderlinge relaties en seksuele voorkeuren.
Veel praten de protagonisten niet; de uitgedrukte emoties zeggen genoeg. Soms speels, dan weer ernstig ervaren ze de vurige elementen en elkaar.
De videofunctie van een digitale fotocamera, extra geluidsopname en een laptop: het zijn de enige instrumenten die de Griekse regisseur Frantzis gebruikt om zijn existentialistische sprookje te vertellen. Het resultaat is ongepolijst, uiterst kleurig en doet denken aan super 8-filmpjes. Dicht op de huid is het resultaat haarscherp, veraf out of focus of grofkorrelig. Rauw en schokkerig zelfs. Op de achtergrond klinken extra aangezette natuurgeluiden van gure wind en stromend water. Met weinig additionele muziek, een enkel nummer van Joy Division daargelaten. Deze kunstzinnige film maakt onze Dionysische wortels voelbaar.
Eigen mening:
Tja, kunstzinnig moet je deze film wel noemen, want anders past er helemaal geen label op. Voor soft porno is er daarvan te weinig aanwezig, en aan schoonheid of humor ontbreekt het helemaal. Tijdens de film vroeg ik me af of dit geen grap was van een groepje vrienden: je trekt met z’n allen de natuur in, gedraagt je wat merkwaardig en filmt dat, en zegt daarna dat je een artfilm hebt gemaakt. Ik was dus hogelijk verbaasd toen ik tijdens de Q&A hoorde dat de crew met deze film maanden bezig was geweest. Het zoeken van de locaties (het waren er een stuk of tien als ik me goed herinner, al zag je dat niet aan de film) en het schrijven van het script (dat er dus wel degelijk was!) had wel een jaar in beslag genomen. En vervolgens was de crew een soort psychotherapeutische sessies met elkaar aangegaan om ieders diepste drijfveren te leren kennen. Nou ja, mij lijkt dat de tijd van deze mensen beter besteed had kunnen worden 😉
Los condenados (Isaki Laquesta; Spanje; 2009; 93′)
IFFR-beschrijving:
Intens, sfeervol drama over een Latijns-Amerikaan in ballingschap die terugkeert naar zijn geboorteland waar hij dertig jaar eerder tegen de dictatuur streed. Hij helpt bij het zoeken naar het lichaam van een destijds verdwenen guerilla in de vochtige jungle. Of wil hij het verleden begraven?
Martin, een ex-guerrilla die al dertig jaar in Spaanse ballingschap verblijft, keert op verzoek van zijn oude strijdmakker Raúl terug naar zijn geboorteland om te helpen bij het zoeken naar het lichaam van hun maat, Ezequiel, die destijds na een gevecht met soldaten verdween. Ze gaan in het geheim graven in de vochtige Latijns-Amerikaanse jungle. Vlak in de buurt van de clandestiene opgravingen logeren de naaste relaties van Ezequiel. Al snel lopen de spanningen op.
Eigen mening:
Een goed gespeeld en gefilmd verhaal over een ex-guerrilla die in het reine wil komen met het verleden. Degene waarvan met het lichaam zoekt is namelijk niet door de tegenstanders gedood, maar door Martin, kennelijk omdat hij verraad wilde gaan plegen. Martin heeft besloten dit eindelijk te vertellen aan de (als ik het goed begreep) vrouw van de vermoorde man en aan zijn dochter. Aangrijpend, maar niet over-the-top.
Vaho (Alejandro Gerber Bicecci; Mexico; 2009; 116′)
IFFR-beschrijving:
Debuutfilm over drie jongens die in hun jeugd getuige zijn geweest van een drama dat hen op de dag van vandaag achtervolgt: waren ze slechts ooggetuigen of misschien wel verantwoordelijk? Terwijl alles zindert van religieuze opwinding rond de jaarlijkse processie, worstelen de vrienden met herinnering en schuld.
Andrés, José en Felipe zijn 18 jaar oud en wonen in Iztapalapa, een vergeten, door woestijn en leegte gedomineerde uithoek van Mexico City. In hun jeugd zijn de jongens getuige geweest van een drama dat hen tot op de dag van vandaag achtervolgt. Maar waren ze slechts ooggetuigen of waren ze misschien wel verantwoordelijk? Terwijl alles zindert van religieuze opwinding rond de jaarlijkse ‘Pasión de Cristo’-processie, voelen de drie vrienden zich verbonden en verdeeld door herinneringen en schuldbesef. Alejandro Gerber Bicecci’s (1977) debuut, ondersteund door het Hubert Bals Fonds, is een lust voor het oog. De film voert naar de kurkdroge stoffige woestijn, blikt terug op de roerige jeugd van de jongens en ademt de alomtegenwoordigheid van religie. Vaho: de verblindende waas, die de mens ervan weerhoudt de confrontatie met zichzelf aan te gaan.
Eigen mening:
Mooie film over drie jongens die als kind bij elkaar op school zaten, en daar een drama hebben meegemaakt dat ze wellicht hadden kunnen voorkomen. Een groot deel van de film speelt in het heden waarin je te zien krijgt hoe de jongens Рdie uit elkaar gegroeid zijn Рnu leven en van elkaar verschillen. Door terugblikken wordt duidelijk wat er vroeger gebeurd is. De film was echter begonnen met een sc̬ne die nog verder in het verleden ligt, en wat ik een beetje jammer vond is dat dat pas aan het eind van de film duidelijk wordt. Daardoor was me van sommige personages in het heden niet helemaal duidelijk wie ze waren in het verleden, wat uiteraard een beetje afdeed aan mijn begrip van het verhaal. Maar omdat het verhaal Рzowel dat van toen als dat van nu Рinteressant genoeg was, stoorde dat niet echt en vond ik het een mooie, goede film.
Los viajes del viento (Ciro Guerra; Colombia; 2009; 117′)
IFFR-beschrijving:
Visueel en muzikaal spektakel over een vervloekte accordeon, die de bespeler verstrikt in het artiestenleven. Een oude volkszanger heeft genoeg van de dwingelandij van de trekharmonica; een jongen voelt zich juist aangetrokken tot dit mooie instrument – en voelt zich verantwoordelijk voor de oude man.
Loom en broeierig sprookje over een duivelse accordeon van Ciro Guerra, regisseur van het indrukwekkende La sombra del caminante (2004). Een ieder die op het betoverde instrument speelt, is gedoemd tot het leven van rondreizend muzikant; hij moet spelen, gokken en vrijen tot hij sterft. De huidige eigenaar, Ignacio Camillo, heeft onlangs zijn vrouw verloren, en vindt dat de tijd is aangebroken om zich van het vervloekte instrument te ontdoen – het moet terug naar zijn legendarische leermeester. Een onbesuisde jongen, aangetrokken tot het romantische leven van de artiest, wil hem bij die onderneming koste wat kost vergezellen. Hij vindt de eeuwige onrust geen bezwaar, zo lang dat betekent dat hij zijn leven lang muziek mag maken. Maar is hij wel toegerust om die inschatting te maken? De reis voert over bergen, door woestijnen en langs levensgevaarlijke zangwedstrijden. Een visueel en muzikaal spektakel.
Eigen mening:
Een mooie én leuke film met goede accordeonmuziek, al was ik in het begin even teleurgesteld omdat de hoofdpersoon besloten heeft niet meer te spelen en het dus even wat wachten is op de muziek. Daarbij speelt bij de eerste wedstrijd de zang (een soort rap avant la lettre) een grotere rol dan de muziek, die op dat moment nog zeer eenvoudig is, maar later wordt dat gelukkig wel goedgemaakt. Verder een leuk, niet al te zwaarmoedig verhaal dat zich afspeelt in een mooi landschap.
Rabia (Sebastián Cordero; Spanje/Mexico/Colombia; 2009; 95′)
IFFR-beschrijving:
Rosa weet niet, dat haar geliefde José Maria, een illegale immigrant, zich na een onbedoelde moord op zolder verbergt in het statige oude huis waar zij werkt. Jaloers houdt hij alles in het huis in de gaten. Romantische thriller won Speciale Juryprijs in Tokio.
In deze romantische thriller verbergt de illegale immigrant José Maria zich als een opgejaagd dier op de verlaten zolder van het Spaanse huis waar zijn geliefde Rosa (legaal geïmmigreerd) als huishoudelijke hulp werkt, nadat hij als bouwvakker per ongeluk zijn voorman heeft gedood. Het statige huis is labyrintisch en gehorig en de jaloerse José Maria houdt alles in de gaten. De camera die glurend door de gangen en over de trappen sluipt, verbeeldt de geestesgesteldheid van de bewoners, de onderlinge verhoudingen en de achterdocht die hen verbindt. Want waar José Maria vreest ontdekt en vervolgt te worden, ruziën de heer en vrouw des huizes over haar drankgebruik en zijn starheid en moet Rosa zich hun opdringerige zoon van het lijf houden. De film, winnaar van de Speciale Juryprijs op het festival van Tokio, is gebaseerd op een roman van de Argentijn Sergio Bizzio, coscenarist van XXY, die in 2007 de Semaine de la Critique won in Cannes.
Eigen mening:
Mooie film over een intrigerend gegeven. Helaas blijft de liefde van Rosa voor José Maria nogal oninvoelbaar: wat ziet ze toch in deze al te licht ontvlambare man die ze nauwelijks kent? Toen het huis waarin José Maria zich verbergt ontsmet moest worden, dacht ik even dat Rosa doorhad haar vriend zich in het huis bevond, en haar gedrag gaf toen extra spanning aan het verhaal en de plot had een extra dimensie kunnen krijgen. Maar die kwam niet: later bleek toch dat Rosa niets door had gehad en er volgde een romantisch einde. Beetje jammer, maar het blijft een goede en bijzonder originele film.
Monalisa leest 