Weer een leuk verhaal over Maigret (oorspronkelijke titel La tête d’un Homme; 1931; vertaling Pierre H.Dubois, 112 p.), maar wel een beetje een buitenbeentje. De ter dood veroordeelde Heurtin zit namelijk aan het begin van het verhaal al dankzij Maigret achter de tralies, en wel voor de moord op een rijke weduwe en haar gezelschapsdame in een afgelegen landhuis. Er waren sporen en zelfs vingerafdrukken, dus de zaak leek zo klaar als een klontje.
Maar Maigret begint achteraf te twijfelen, want er was geen motief, en Heurtin ontkent betrokkenheid, ook al kan hij de aanwezigheid van zijn sporen in het landhuis niet verklaren. Maigret is echt zozeer gaan twijfelen dat hij een zeer ongebruikelijke stap wil zetten, en het lukt hem daarvoor medewerking te krijgen van de gevangenisdirecteur en rechter van instructie Coméliau: hij ensceneert een ontsnapping voor Heurtin. Als er nog een andere dader is dan zal Heurtin daar zodra hij vrij is mee in contact treden, zo heeft Maigret de andere heren uitgelegd, zodat de ware toedracht van de moorden dan achterhaald kan worden.
Maigret zet hiermee zijn carrière op het spel, want het volgen van de ontsnapte Heurtin verloopt moeizamer dan verwacht, en een mededader lijkt ook niet in beeld te komen. Een andere betrokkenen blijkt er uiteraard wél te zijn, en uiteraard weet Maigret hem te ontmaskeren – gelukkig voor Heurtin én Maigret 🙂
In vond het wel een beetje jammer dat Maigrets denkwerk in dit verhaal vrijwel verborgen blijft tot de ontknoping. Meedenken lukte me daardoor deze keer niet.
Zoals hierboven is vermeld schreef Simenon dit verhaal in 1931. Dat is te merken omdat allerlei zaken erg ouderwets toegaan, zoals bijvoorbeeld het telefoneren: dat verloopt steeds via een telefoniste. En grappig vond ik dat sommige begrippen indertijd blijkbaar zo nieuw waren, dat ze in cursief gedrukt zijn, zoals hier:
“Een luikje achter in het zaaltje ging zonder ophouden open en dicht en van daar uit werden olijven, chips, sandwiches en warme dranken rondgediend.”
(p. 40)
Grappig.
Niet zo grappig is dat uit dit verhaal blijkt dat indertijd in Frankrijk de doodstraf nog bestond; en blijkbaar niet als uitzondering, want naast Heurtin wachten nog vijf andere gevangenen:
“op gratie of op de plechtstatige groep die hem in de een of andere nacht zonder een woord zou komen wekken…”
(p. 5)
Dit verbaasde me enigszins, maar even googelen leerde dat in Frankrijk de doodstraf pas in 1981 is afgeschaft.
Even checken: in Nederland werd de doodstraf gelukkig toch een stuk eerder afgeschaft, namelijk in 1870, al bleef hij tot de Grondwetswijziging van 1983 nog bestaan (niet uitgevoerd) in het militaire- en oorlogsstrafrecht, zie deze Wikipediapagina.
Monalisa leest 