Where are you? (Kobayashi Masahiro; Japan; 2009; 104′)
IFFR-beschrijving:
Regisseur Kobayashi Masahiro, in 2008 Filmmaker in Focus op dit festival, heeft voor het eerst een tiener als protagonist gekozen. Zijn zoon, Kobayashi Yuto, speelt de 16-jarige Ryo, zelf vertolkt hij (zoals eerder in The Rebirth) de vader. Ryo bevindt zich in een wanhopige situatie: zijn moeder ligt op sterven en er is geen geld voor de ziekenhuisrekeningen. Elektriciteit en water zijn afgesloten en hij heeft honger. Met tegenzin begint hij te stelen van zijn baas, maar al gauw wordt hij gesnapt. Als kort daarop zijn moeder sterft, gaat hij op zoek naar zijn vader in Tokio; het platteland heeft de eenzame jongen niets te bieden. Of in de stad zoveel goeds op hem wacht, is maar de vraag. Where Are You? is opgedragen aan Kobayashiâ’s overleden vader en aan Antoine Doinel, het personage dat in een aantal films van Francois Truffaut figureert.
Eigen mening:
In de ‘programmer notes’ over deze film stond dat een protestzanger wel raad had geweten met dit verhaal en dat lijk me ook waarschijnlijk, maar de filmmaker bakte er weinig van. Ik ben dit hele festival nogal mild geweest met de scheurkaartjes, maar deze film kreeg toch echt het predicaat ‘zeer slecht’. Het gegeven is wel interessant: je ziet hoe een jongere zwerver wordt (behoudens het idiote ‘happy end’ in de laatste minuut) maar dit gegeven wordt absoluut niet overtuigend gebracht, super pathetisch gespeeld, saai gebracht en vervelend gefilmd (dat je met een handheld schokkerige beelden krijgt weten we nu wel en overkill maakt een film gewoon naar om naar te kijken).
Anna Blume (Vessela Dantcheva; Duitsland; 2009; 9′)
IFFR-beschrijving:
Expressieve, fantasievolle ode aan de liefde. Absurdstisch animatie gebaseerd op het gedicht An Anna Blume van de beroemde dadaïst Kurt Schwitters.
Eigen mening:
Creatief en mooi filmpje bij een bijzonder gedicht, dat helaas niet steeds goed te verstaan was.
Pepperminta (Pipilotti Rist; Zwitserland; 2009; 80′)
IFFR-beschrijving:
Het speelfilmdebuut van de Zwitserse videokunstenares Pipilotti Rist is een staaltje eigenzinnige cinema, een hallucinerende trip waarin alle natuurwetten overboord gaan. Pepperminta is een psychedelische kleurenexplosie, vol vreemde cameraposities en anarchistische invallen. De speelse Pepperminta wil mensen bevrijden van hun angst en de wereld menselijker maken.
Net als haar videokunst speelt haar filmdebuut zich af in Rists unieke universum, met de figuur van Pepperminta als haar alter ego. De speelse hoofdpersoon woont in een futuristische regenboogstad en leeft volgens haar eigen regels. Kleuren zijn haar beste vriend en aardbeien haar huisdieren. Zij verplaatst zich met haar twee beste vrienden Werwen en Edna via haar badkuip en bewaart haar menstruatiebloed in de koelkast. Het doel van de ‘drie musketiers’ is om plezier te hebben, mensen te bevrijden van hun verlammende angsten en de wereld menselijker te maken. Kijk vol verwondering mee met de (letterlijk) kleurrijke blik van Rist op het bestaan.
Eigen mening:
Geweldige film. Bijzonder origineel en creatief en ook schitterend verfilmd. Pepperminta is een Pippy Langkous-achtige vrouw die medestanders zoekt om ja, om wat, eigenlijk? Om geaccepteerd te worden zoals ze is, denk ik uiteindelijk. De scènes met het menstruatiebloed vond ik niet zo fris, maar dat waren er niet zo veel en er werd niet overdreven. Een prachtige zin uit een liedje uit de film: Wir machen Fehler, und das schmeckt gut. En een citaat uit het einde: een klein moment zonder angst, en een paar mensen die mee willen doen, dat is alles wat je nodig hebt. Een vreemde film over vreemde mensen en een vreemd verhaal, maar uiteindelijk toch ontroerend. Heel bijzonder.
Night & Fog (Ann Hui; Hongkong; 2009; 122′)
IFFR-beschrijving:
Ann Hui’s donker-realistische Night & Fog begint aan het eind van het verhaal: met de brute moord van een man op zijn vrouw en dochters. Hui ontmaskert gaandeweg de idylle van het vreedzame gezin en die van Hongkong als het beloofde land voor goudzoekers.
Via verklaringen van onbetrouwbare getuigen onderzoekt de film vervolgens hoe het zover heeft kunnen komen en wat voor soort man in staat is om zijn gezin om te brengen, vragen die haast onvermijdelijk onbeantwoord blijven. Night and Fog, vernoemd naar Nuit et brouillard (1955), Alain Resnais’ documentaire over concentratiekampen, toont het moeilijk grijpbare probleem van huiselijk geweld. Een oudere man uit Hongkong haalt een bruid van buiten de stad en verwaarloost en misbruikt de vrouw vervolgens. Ann Hui’s koel registrerende camera wordt, net als in haar eerdere Song of the Exile (1990), afgewisseld met flashbacks binnen flashbacks en droomsequenties.
Eigen mening:
Een vlot verteld verhaal over een vrouw die door haar man wordt mishandeld en uiteindelijk vermoord. Zware kost, wat eenzijdig belicht, maar goed gefilmd en aangrijpend. Extra schokkend vond ik de draai die de man aan het eind van de film aan zijn daad probeert te geven. Gelukkig blijkt dat hij daar niet mee wegkomt!
Sailor of hearts (Shaji N. Karun; India; 2009; 107′)
IFFR-beschrijving:
Een lijk spoelt aan. Niemand weet wie het is. Politiemannen ondervragen mensen in de schilderachtige dorpjes van Kerala. Drie jonge vrouwen van verschillende achtergrond en geloof, met andere denkwijzen en levensdoelen, claimen het stoffelijk overschot als dat van hun echtgenoot. Met hun hartstochtelijke herinneringen aan de intieme warme relatie met hem, onthullen de vrouwen ieder een stukje van het leven van Kutty Srank, de overleden plaatselijke loods, die met drie vrouwen op drie verschillende eilanden getrouwd blijkt te zijn geweest.
Dat de Zuid-Indiase bioscoopster Mammothy de hoofdrol speelt, is een gelukkige greep. Met zijn nadrukkelijke aanwezigheid straalt hij zelfs in tamelijk rustige stukken een intens innerlijke kracht uit die de sfeer van de gehele film kleurt. Het indrukwekkende camerawerk in dit lyrische, aan het magisch realisme grenzende verhaal is van de hand van cameravrouw Anjali, een primeur voor een Malayali-film.
Eigen mening:
Prachtige film, die wellicht voor velen niet voldeed aan de verwachtingen (bijna de helft van de toeschouwers liep de zaal uit) omdat (?) bovenstaande beschrijving niet klopt. Tenminste, volgens mij is maar één van de vrouwen met Kutty Srank getrouwd geweest, en blijven verwarrende perikelen die je op grond van de IFFR-beschrijving dus uit. Je krijgt gewoon drie fases uit het leven van de man te zien, en elke fase wordt verteld door de vrouw die bij de gebeurtenissen betrokken was. Er werd op typisch Indiase wijze overgeacteerd (waar ook meerdere toeschouwers niet goed tegen konden), maar het mooie daarvan vind ik wel dat het overbrengt hoe heftig men liefde, haat, schande, en dergelijke ervaart in situaties die voor ons helemaal niet zo heftig zouden zijn. De ernst van de gebeurtenissen voor de personages wordt daardoor beter invoelbaar. Nou ja, en verder zijn de Indiase mensen, kleding, landschappen en dergelijke prachtig, en prachtig in beeld gebracht. Ik heb me met deze film dus uitstekend vermaakt en het was, op het vervelende publiek na, een goede afsluiter van dit festival voor mij.
Monalisa leest 